bij de waterval...

Idun schreeuwde: "SAFIRA!!!" Hij keek naar de kronkelende schaduw, die langzaam oploste, en hij sprong met een zwaanduik van de rots af..

De slang stopte met zwemmen hij keek om zich heen en zag niemand. Hij legde Safira neer en liet weer een bol tevoorschein komen die om Safira heen ging Safira voelde haar kracht wegstromen.

Opeens dook een witte flits voor de bol. Een enorm slagzwaard drong zich door de bel, en Idun schoot erdoorheen. In een flits sloeg hij een arm om Safira, en nam hij haar mee de bol uit..

De slang liet ze niet zomaar gaan en pakte Safira bij haar benen vast en probeerde haar terug te trekken.

"Ik, heb het echt gehad met jou mannetje!" Idun keek achter zich, en het enorme zwaard flikkerde gevaarlijk. Hij sloeg met één houw de staart van de slang doormidde.

De slang krijsde en ging er snel vandoor. Safira had haar ogen nog steeds dicht en kon niet ademen door het water.

Idun krijste, en legde zijn mond op Safira's mond.. Ademen Safira, neem míjn lucht...

Safira begon langzaam weer te ademen. Ze deed haar ogen een beetje open en zag Idun wazig voor zich. ''ben jij dat Idun?'' vroeg ze.

"Ja.." Het water trok langzaam uit het meer, en Idun trok zijn lippen van Safira's lippen. Hij kcuhte water uit, en viel op de natte grond.

Safira's ogen werden scherper. Ze keek naar Idun en glimlachtte lichtjes.

Idun gaf en enorme waterval aan kwijl en rivierwater uit, en viel egbroken neer. "Haal adem voordat je besluit onder te gaan voortaan.." Zei Idun gesmoord.

Safira ging dicht tegen hem aan liggen en keek naar de lucht. ''zal ik doen...'' zei ze zachtjes.

Idun veegde het kwijl van zijn gezicht, en tilde Safira zwakjes op. Hij verdween in de grond, en kwam aan de hoge rand van het meer weer terug. Hij knipte in zijn vingers, en het meer liep langzaam weer vol..

''wat doen we nu nu we weten dat het slechtte terug is?'' vroeg ze trillend.

"Ons verzetten ertegen.." Idun stond wankel op, en trok zijn enorme zwaard..

Safira stond ook wankel op en staarde voor zich uit. ''ik ben bang...'' zei ze en zuchtte een keer. ''ik ben bang dat hij me te pakken krijgt voorgoed'' zei ze en keek nog steeds strak voor zich uit.

"Het lukt hem niet.." Idun pakte haar hand, en gaf haar een zachte kus. "Niet zolang de duivel er is." Hij lachte met zijn scheve mond, en een traan rolde over zijn wang.

Safira keek hem aan en glimlachtte licht. Ze voelde zich niet goed en wist dat het snel zou gaan komen.

Idun pakte Safira's hand steviger beet, en keek strak voor zich uit. "De duivel mag huilen. Zolang de vijand het niet ziet.." Zei hij dreigend. "Wij huilen niet meer Safira, wij zorgen dat de vijand huilt.." Hij keek haar aan, en de scheve glimlach sierde zij gezicht.

Safira keek hem aan. ''je hebt gelijk'' zei ze en voelde zich minder onzeker.

"Weet ik." Zei Idun grinnikend. Een sterke wind stak op, en Idun keek omhoog. De heldere ogen veranderden, van witachtig grijs, naar ijsblauw. Hij keek Safira aan. "Laten we vechten voor wat we waard zijn." Zei hij ernstig.

''ja...'' zei Safira. Ze keek omzich heen en bouwde haar krachten op voor het gevecht.

Een enorme dondercluster pakte samen boven hen. En idun trok Safira mee naar een enorme grot, vlakbij..

Safira schrok even van de klap en liep snel mee naar de grot. toen ze in de grot was ging ze op de grond zitten een koepel verscheen om haar heen en er kwam een gloed omheen. Ze gaf al haar kracht over voor het gevecht.

"Geen genade." Herhaalde uidun steeds, terwijl ze dieper de grotten in verdwenen..