slechtheid neemt je over...

Safira lag in het gras bij een waterval. Ze voelde zich niet goed. een rode gloed kwam om haar heen en ze voelde zicht weg zakken.

Tuomas liep nog steets rond van het kasteel al voor hem lang een heel spoor kapotte spullen en gebroken hout. Alles wat zich achterhem bevond sloeg hij weg.

Idun was mt Tuomas meegelopen, totdat hij Safira zag liggen. Hij voelde dat het niet goed was, en riep Tuomas met hem mee te komen, Hij rende snel aar haar toe..

Tuomas keek nog steets naar zijn hand en ramde tenslotte Idun zelf uit de weg XD.

Safira ademde snel en haar hart bonkte tranen gingen over haar wangen. Ze kon het niet nog langer volhouden..

Tuomas keek naar een dwergwachter van hem en wou toen naar Safira lopen maar struikelde onmiddelijk en verpletterde de dwergwachter;

Idun was snel naast Safira neergeknield en riep de kracht van hun verbonden namen op. "Safira, je weet het wel, je kan het wel uithouden..." hij kustte haar op de mond en zuchtte verdrietig..

Tuomas keek naar de twee en keek er van weg, maar hij wou niet toegeven dat hij jaloers was.

Safira kreunde. Haar handen balde op tot vuisten. en ze schudde met haar hoofd.

"O,oh!" Tuomas trok zijn zwaard uit zijn schede en hielt die op Safira's buik gericht;

Idun zag het zwaard, en zijn ogen verkleurden van heldergrijs, naar dieprood. hij sloeg met blote handen eht zwaard weg, en hij streelde Safira in haar nek. Hij tilde haar op, en kustte haar. "Ik ebn bij je..."

Onmiddelijk greep Tuomas naar zijn bijl en pakte die met 2 handen vast. Dwarf roep de minotaurs nu!"

Safira kon haar ogen niet open doen van de pijn maar kon nog zachtjes zeggen. ''ik weet niet of ik het red dit is de derde keek dat dit gebeurt en het verzwakt me'' zei ze terwijl er tranen over haar wangen liepen.

Hij smeet zijn bijl weg en vroeg:"Safira, koningin van het hemellicht, blijf leven of uwe lichte bloesem zal onze harten verbreken!"

"ik weet het Safira, maar ej móet..." Idun huilde zachtjes en legde haar op een enorme ingekerfde rots ner. Er stonden runen in gekerft, door dagordáin persoonlijk, en de vreemde dagordáin verscheen naast idun. "De tijd is gekomen, meester Idun..." Idun knikte. en legde zijn ghanden op safira's borst, bij haar hart.. hij begon in de oude taal te spreken... "Не умрите, мое произношение по буквам, поднимет заклятье..."

Toen Tuomas terug kwam met versterking bulderde hij: egtright!! Onmiddelijk knielde ze voor de koning en koningin van FW.

Safira lag stil terwijl haar hart bonkte als een gek.

"Lord, mag ik dichterbij komen?"

"Asl je hart het aankan..." Zei Dagordáin. hij legde zijn handen op Safira's buik, en zijn handen gleden erin... Het leek net alsof hij er dwars door heen ging, maar het ging pijnloos, Dagordáin was uit deze diemensie getreden...

Soldaten, Burgers, Baron, Edelen buig voor uw leider nu!" Als eerste boog Tuomas voor de 3 verderop. waarna al de mensen en dieren volgden.

Safira voelde het een beetje maar liet het gaan.

Tuomas stond op en ging tegen de schouder van Idun staan, hij zat op Campus.

Idun makte een einde aan de ellenlange spreuk, en sprak: "Стойка у, моя влюбленность..., Sta op Safira, en je bent genezen..." hij keek leeg voor zich uit, n liet zijn kracht de hare aanvullen...

Safira stond moeizaam en wankel op. Ze deed haar ogen voorzichtig open. En keek naar Idun.

Een hevig geluid klonk over de watervallen, iedereen trok zijn zwaard en hielt dat hoog in de lucht.